Հեքիաթում Հովհաննես Թումանյանը պատմում է մի աղքատ ընտանիքի մասին:
Մի օր ընտանիքի հայրը աշխատելիս է լինում, ծարավում է և ուղարկում է մեծ աղջկան ջրի:
Երբ որ մեծ աղջիկը աղբյուրից ջուր վերցնելիս է լինում, նայում է ծառին և մտածում, որ հնարավոր է նա մի օր ամուսնանա և Կիկոս անունով երեխա ունենա, ու մի օր երեխան կարող է գալ այստեղ բարցրանա ծառը և ընկնի:
Այնուհետև նա սկսում է լացել և տեղում սուգ է անում:
Գընացի մարդի,
Ունեցա որդի,
Գըդակը պոպոզ,
Անունը Կիկոս.
Վեր ելավ ծառին,
Ցած ընկավ քարին...
Վա՜յ Կիկոս ջան,Վա՜յ որդի ջան...
Երբ որ մայրը տեսնում է որ աղջիկը չի վերադառնում ուղարկում է նրա մոտ միջնեկ աղջկան:
Երբ որ մեծ քույրը պատմում է միջնեկ քրոջը թէ ինչ է եղել նրանք երկուսով են սկսում լացել, այնուհետև նրանց միանում են փոքր քույրը և մայրը:
Հայրը երկար սպասելուց հետո անհանգստանում է, և որոշում է ինքը գնա, և պարզի թե ինչ է եղել:
Երբ որ հայրը տեղ է հասնում տեսնում է որ իր ամբողջ ընտանիքը սգում է, երբ որ նրան պատմում են թե ինչ է եղել նա ասում թէ լացով ոչինչ չես փոխի եկեք գնանք տուն կով մորթենք և Կիկոսի պատարագը անենք:
Մի օր ընտանիքի հայրը աշխատելիս է լինում, ծարավում է և ուղարկում է մեծ աղջկան ջրի:
Երբ որ մեծ աղջիկը աղբյուրից ջուր վերցնելիս է լինում, նայում է ծառին և մտածում, որ հնարավոր է նա մի օր ամուսնանա և Կիկոս անունով երեխա ունենա, ու մի օր երեխան կարող է գալ այստեղ բարցրանա ծառը և ընկնի:
Այնուհետև նա սկսում է լացել և տեղում սուգ է անում:
Գընացի մարդի,
Ունեցա որդի,
Գըդակը պոպոզ,
Անունը Կիկոս.
Վեր ելավ ծառին,
Ցած ընկավ քարին...
Վա՜յ Կիկոս ջան,Վա՜յ որդի ջան...
Երբ որ մայրը տեսնում է որ աղջիկը չի վերադառնում ուղարկում է նրա մոտ միջնեկ աղջկան:
Երբ որ մեծ քույրը պատմում է միջնեկ քրոջը թէ ինչ է եղել նրանք երկուսով են սկսում լացել, այնուհետև նրանց միանում են փոքր քույրը և մայրը:
Հայրը երկար սպասելուց հետո անհանգստանում է, և որոշում է ինքը գնա, և պարզի թե ինչ է եղել:
Երբ որ հայրը տեղ է հասնում տեսնում է որ իր ամբողջ ընտանիքը սգում է, երբ որ նրան պատմում են թե ինչ է եղել նա ասում թէ լացով ոչինչ չես փոխի եկեք գնանք տուն կով մորթենք և Կիկոսի պատարագը անենք:
Комментариев нет:
Отправить комментарий