четверг, 29 января 2015 г.
Վերջերս կարդում
էի Բորխեսի <<Պարացելսի վարդը>>, այս ստեղծագործության մեջ ես գտա մի հետաքրքիր
հատված:
Այս ստեղծագործության մեջ ինձ նամանավանդ
դուր եկավ այս տողերը
<<- Ես ինձ աններելի էի պահում: Ինձ պակասում էր հավատը, որ Տերը պահանջում է հավատացյալներից:
Թո°ղ` առայժմ մոխիր տեսնեմ: Երբ ավելի ուժեղ լինեմ, կվերադառնամ և կլինեմ քո աշակերտը, Ճանապարհի վերջում կտեսնեմ վարդը:>>
Այս տողերում
անծանոթը խոսում է այն մարդկանց մասին ովքեր հանդիպելով կյանքում
խոչնըդոտների կորցնում են իրենց հավատը, բայց
դա չհասկանալով նրանք ավելի են հեռվանում իրենց նպատակից մեղադրելով
Աստծ ուն իրենց թուլության
մեջ, չհասկանալով որ ոչ աստված,
ոչ իրենց ուսուցիչը
իրենց փոխարեն չեն անցնի իրենց ճանապարհը:
Подписаться на:
Комментарии к сообщению (Atom)
Комментариев нет:
Отправить комментарий