Ավետիք Իսահակյան
<<Աբու-Լալա Մահարի>>
Աբու-Լալա Մահարին երկար ժամանակ ապրել է Բաղդադում Խալիֆաների քաղաքում որտեղ նա ապրում էր փառքի, և վայելքի մեջ, Բաղդադում նա սեղան էր նստում հզորների և մեծատունների հետ, այնտեղ նա ուներ անթիվ ընկերներ և ամեն վոք գիտեր մեծ բանաստեղծ Աբու-Լալա Մահարիին սակայն մեկ օր երբ Բաղդադը քնեց և արևը մայր մտավ Աբու-Լալա Մահարին հեռացավ վերցնելով ուղտերի փոքրիկ քարավանը:
Ճանապարհին բանաստեղծը խորհում էր մարդկային օրենքների,դավաճան կանանց,և սուտընկերների մասին:
Խփեմ վրանըս, օձ-կարիճների բըների գլխին վրանըս խփեմ,
Այնտեղ բյուր անգամ ես ապահով եմ, քան թե մարդկանց մոտ, կեղծ ու ժպտադեմ:
Բանաստեղծը խոսում է կեղծ մարդկանաց մասին, որոնց նա ավելի ցածր է դասում կարիճներից և օձերից:
Իմ կարծիքով այս բանաստեղծությունը ավելի նման է բողոքի բողոք ամեն ինչի հանդեպ ընդուպ միջև իշխանավորներին իմ կարծիքով այդ հատվածում արդեն խոսում է ոչ թե Աբու-Լալա Մահարին այլ հենց ինքը Իսահակյանը երբ որ նա այսպես ասած քարկոծում է խալիֆաներին Իսահակյանի համար Խալիֆաները սովետական բարձրպաշտոնյաններնեն:
Комментариев нет:
Отправить комментарий